Al eerder schreef ik over mijn ‘minder fijne’ verhouding met ziekenhuizen en medicatie. Voor mij legt medicatie slechts een laagje over de klacht, maar verdwijnt deze niet. De oorzaak wordt met medicatie niet aangepakt. Enkele weken geleden kreeg ik helaas weer volop te maken met medicatie en de gang van zaken in een ziekenhuis…
Zoonlief kwam voor de tweede keer (de eerste keer was drie jaar geleden) in het ziekenhuis terecht wegens benauwdheid. Hij had zelf weinig last van wat hem overkwam (er was tenslotte een bubbelbad, een x-box in een buurt en daarbij 24/7 aandacht van mama en lieve vrienden en familie).
Voor mij was het andere koek. Naast de ongelooflijke zorgen over mijn kind, angst, onmacht, voelde ik ook weer die strijd in me opkomen naar aanleiding van de protocollen die men standaard volgt bij klachten. En heus…ik begrijp dat medicatie in dit geval ook echt nodig was om mijn zoon erdoorheen te helpen. Waar mijn trigger vooral ligt, en dat werd tijdens het ziekenhuisverblijf ook weer behoorlijk duidelijk, is in de aanname dat bepaalde klachten niet op te lossen zijn.
Ik voerde een gesprek met de behandelend kinderarts over alternatieve/complementaire zorg. Zorg waar ik zo achter sta, omdat met deze zorg echt goed gekeken wordt naar alle aspecten die te maken hebben met de klacht. Hij gaf me echter een voorbeeld waar mijn mond van openviel. Hij vertelde wanneer hij kinderen trof met eczeem, hij zo met ze te doen had…want het was niet te genezen. Euh….pardon? Ik vertelde hem mijn visie: je lichaam wil hoe dan ook een mogelijkheid om dingen te uiten. Wil je je emoties niet voelen of kun je dat niet? Dan zal je lichaam een reactie gaan geven, bijvoorbeeld eczeem. Je lichaam uit zich dan op die manier, hetgeen wat vast zit moet er letterlijk uit. De arts luisterde geduldig naar mijn verhaal en wie weet: staat hij nu iets meer open voor een andere manier van benaderen.
Vervolgens had ik een mooi gesprek met een lieve verpleegster. Zij wist me te vertellen dat ze al bezig zijn met kleuren, geuren en dergelijke voor de kinderen en daar zulke mooie resultaten mee zien. Wat heerlijk om dit te horen, er lijkt werkelijk iets te veranderen in ziekenhuisland :-).
Als klap op de vuurpijl…tijdens het laatste gesprek met een van de kinderartsen voor zoon naar huis mocht, werd mij een consult geboden met een waarnemend kinderarts die zich enorm inzet voor alternatieve zorg binnen het ziekenhuis. Yes! En de arts wist me ook nog te vertellen: ‘We leren zoveel van haar!’
Nou, daar word ik nou zo blij van! Er lijkt werkelijk een verandering te zijn ingezet…de samenwerking wordt meer gezocht, men gaat van elkaar leren. Met een insteek van beide werelden, kun je het meest betekenen voor een patiënt/cliënt. Waarbij voor mij dan toch wel geldt: 80% complementair en 20% westerse geneeswijze :-). Bij de kern aanpakken die klachten…kijken naar de persoon als geheel, naar de emoties en ook aspecten als voeding meenemen in het consult. Dan komen we een heel eind zonder medicatie :-).