Voor (bijna) ouders is zwanger zijn en de komende geboorte 9 maanden lang spannend en wonderlijk.. je moet goed voor jezelf zorgen, kwaaltjes (de een wat meer dan de andere) voor lief nemen, de kinderkamer inrichten, huis poetsen, hormonen onder controle proberen te houden en dan…afwachten tot HET gebeuren gaat.
Over bevallen op zich zijn natuurlijk boeken vol geschreven. Nee, het is geen pretje, het doet simpelweg heel veel pijn. En niet te vergeten de angst of je kind wel gezond ter wereld komt… Ik vind het een groot wonder…kinderen krijgen.
Maar dan de andere kant: het kind wat geboren wil worden bij jou. Die staat op een wolkje te wachten tot het juiste moment daar is om ‘in de buik’ te springen. Een keuze maken om (weer) te gaan leven hier op aarde, met alles wat daarbij komt kijken. Want ja, er zijn weer een hoop levenslessen te leren en daar heb je dan de voor jou juiste ouders voor nodig. Eenmaal in die buik wordt je lichamelijk ook iemand, een meisje of jongen. Tussen al dat groeien door ervaar je alle emoties die mama en papa ook ervaren. Om alvast ‘te wennen’ zeg maar. Maar zoals het hier in het volwassen leven ook gaat, hebben ook kinderen in de buik vaak moeite om emoties te ervaren en ze weer los te laten. Want al in de buik van hun moeder, kunnen kinderen besluiten om bepaalde emoties te gaan dragen voor mama of papa, om ze daarmee te ondersteunen. En daar heb je dan al een eerste blokkade te pakken.
Bovendien zijn niet alle emoties die ervaren worden even leuk. In mijn geval overleed mijn moeder toen ik zwanger was van mijn jongste zoon. Niet alleen ik, maar ook hij heeft hier enorm veel van ervaren. Hij heeft alle verdriet ervaren die ik voelde, alle wanhoop, alle spanning. Veel gesprekken heb ik met hem gevoerd, dingen geprobeerd uit te leggen, dat was alles wat ik kon doen. Ik was zo blij dat hij in mijn buik bleef zitten, dat ook hij het volhield. Ik kwam er recent achter dat zoonlief toch nog wel wat issues bij zich droeg over oma…hij begreep nog steeds niet waarom zij zoveel pijn had gehad en waarom haar overlijden zo’n moeilijke weg was. Dat was niet iets wat hij mij zelf vertelde, maar wat ik oppikte vanuit zijn energie. Soms voelen kinderen dingen aan van hun ouders, maar begrijpen ze simpelweg niet waarom dingen zo zijn. En dat kan ook een blokkade geven. Met welk ‘pakketje’ ook, na ongeveer 9 maanden is het zover…
Geboren!
En dan komt het moment dat je groot genoeg bent gegroeid en buiten die buik mag gaan leven. In het meest gunstige geval verloopt je geboorte zoals ‘in de boekjes’ staat. Het duurt even…maar dan ben je er. In minder prettige gevallen verloopt een bevalling minder smooth. En wordt je wellicht via een keizersnede uit de buik ‘getrokken’ of met een vacuümpomp. Of er wordt, om welke reden dan ook, besloten om je eerder op de wereld te zetten dan jij gepland had.
Het niet kunnen kiezen (wegens medische oorzaken of anderszins) wanneer jij er als kind klaar voor bent, kan blijven doorwerken in je leven. In de praktijk test ik regelmatig baby’s die een zgn. geboorteshock hebben ervaren en daardoor niet volledig op deze aarde zijn. Ze zijn letterlijk geschrokken van het feit dat ze ‘ineens’ geboren werden.
En vlak niet uit dat ook alle gevoelens van de ouders tijdens en na de bevalling voelbaar zijn voor de pasgeborene. Moet je nagaan wat er al in dat pasgeboren koppie zit…
Hoe merk je wanneer jouw kind last heeft van zijn geboorte en vastzittende emoties?
Wat ik van ouders terughoor, is het verhaal dat ze ‘weten dat er iets is, maar ze hier de vinger niet precies op kunnen leggen’. Het kind huilt, maar is dit van honger of pijn of zitten er nog andere dingen dwars? Je kind wil bijvoorbeeld alleen maar bij jou in de armen slapen. Geef je daaraan toe en ‘weet’ je dat er iets speelt waardoor je kind bij jou wil zijn?
Kijk goed naar je kind, is het rustig of onrustig, huilt het alleen op bepaalde tijden (regelmatig gekoppeld aan de tijd van de geboorte), slaapt het slecht, is het angstig? Jouw gevoel als ouder zegt heel veel.
Ik luister graag naar wat jouw baby jou te vertellen heeft. Het kan een bevestiging zijn van wat jij al dacht, maar ook kunnen er dingen naar voren komen waar je nooit opgekomen was. Regelmatig komt het voor dat een kind in eerste instantie hulp voor zijn vader of moeder aandraagt; emoties van ouders worden dan zichtbaar, waarmee het kind wil zeggen: papa en mama, willen jullie alsjeblieft ook goed voor jezelf zorgen en emoties loslaten, zodat ik dat ook kan doen?
Toch steeds weer geweldig, als ik zie dat zowel het kind als de ouders zich begrepen voelen en daardoor opgelucht de deur weer uitgaan!