Op de barricade!

De mensen die mij een beetje kennen, weten dat ik behoorlijk tegen medicijnen ben. Laten we zelfs zeggen dat ik er een haat-verhouding mee heb. Bij het woord medicatie schiet ik direct in een vecht-houding..ja…wil op de barricade en TEGEN stemmen!!

Er zijn zoveel mensen die bij lichamelijke klachten naar de huisarts gaan, een pilletje krijgen tegen de klachten en de klacht is daarna ‘weg’. Nou, niet dus! De klacht wordt met medicijnen namelijk AFGEDEKT. De klacht mag er even niet zijn, totdat…je een klacht krijgt op een andere plek of op een andere manier. Hallo! Daar ben ik weer, zegt de klacht. Maar nee….dan rennen we naar de huisarts, want ineens heb je huiduitslag en dat wil je ook niet!

Alles wat je lijfelijk voelt of ervaart (bijvoorbeeld last van je longen of huiduitslag) zijn enkel tekenen dat je lijf je iets wil vertellen. En lijfelijke klachten zijn een laatste noodkreet van jouw lijf om iets te vertellen. Het start met emoties die aanwezig zijn die aandacht willen. Als jij die niet voelt of (in veel gevallen) niet wil voelen, dan vindt je lijf een andere manier om duidelijk te maken dat jij ergens naar moet luisteren.

Leverproblemen bijvoorbeeld…het gezegde ‘wat heb je op je lever’ bestaat toch niet voor niets! Spreek jezelf uit…vertel dan wat je op je lever hebt in plaats van het in te slikken.  Last van je longen heeft vaak te maken met verdriet wat niet geuit wordt. Om ‘in gesprek’ te gaan met je longen is voor veel mensen heel vreemd. Het kan echter zo ontzettend veel inzicht geven en ook oplossen. Jouw lijf, je organen weten precies wat er aan de hand is, echt geloof me.

Op dit moment is veel in de media te lezen dat medicatie meer kapot maakt dan goed doet. Ook is bijvoorbeeld onderzocht dat met name kinderen vaak onterecht een diagnose krijgen dat ze astma zouden hebben. In (schrik niet) 50% van de gevallen klopt dit simpelweg niet. Maar wat doen artsen? Kind is benauwd….protocol erbij….luchtwegen dichtgooien voor zeker 1,5 jaar…in de hoop dat het dan ineens ‘over’ is.  Ik heb met mijn jongste zoon zo’n gevecht geleverd met artsen, zeker een jaar lang. Vanuit mijn hart geweten wat er speelt, geen astma in ieder geval, en met verbazing aanzien hoe artsen met het grootste gemak de pufjes met prednison voorschrijven. Benauwdheid…waar wordt je kind zo benauwd van? Wat speelt er in zijn leven? Laatst heb ik voor het eerst een arts gesproken die het met me eens was dat ‘voor de zekerheid’ lang doorgaan met pufjes eigenlijk niets zegt. Je moet ooit weer stoppen, doe je dat dan na 2 jaar of 1 jaar? Is het dan over?

Lieve mensen, luister naar wat je lijf je vertelt en dek niet af, gooi het niet dicht! Voelen wat er is! En heb je daar moeite mee? Maak dan een afspraak met me, ik ga heel graag in gesprek met je én met je lijf om te achterhalen wat het jou wil zeggen.

/door

NU even niet!

Van de week las ik zo’n herkenbaar stukje op Facebook van iemand die schreef het gevoel te hebben zich NU ter plekke je even af willen sluiten voor alles en iedereen…en daar vervolgens niet aan toe komt.

Je moet genieten

Jaren heb ik geworsteld met mijn gevoel van plotselinge irritatie, onrust, niet weten wat ik met mezelf aan moest…liefst even wilde verdwijnen…om me daarna heel schuldig te voelen. En mijn hoofd te laten praten: kom op, zeg, doe ‘s normaal. Wees eens gezellig, geniet gewoon van (noem maar op:) de familie, de bijeenkomst, je werk, de lieve drukke kinderen om je heen. Vooral het moeten genieten is altijd een dingetje geweest voor me, want dat gevoel heb ik niet altijd;  teveel indrukken, prikkels om me heen die ik simpelweg niet kon handelen. Waardoor het genieten simpelweg niet meer lukte.

Wat ik steeds heb gedaan, is op die momenten waarop het juist zo vreselijk nodig was om me even af te sluiten, daar NIET naar te luisteren. Het in te slikken en door te gaan. Terwijl het zo’n belangrijke boodschap is: hallo, jij daar, je gaat best over je grens heen nu, je moet weer even tot jezelf komen, die tijd mag je gerust nemen, dan kun je daarna met meer energie weer door’. Mooie boodschap toch?

Maar waarom zit dat hoofd dan weer zo in de weg? Omdat niet alleen ik, maar heel veel anderen ook, dit zo gewend zijn. Je hoofd is vaak leidend.

In deze (energetisch) veranderende tijd is het juist heel belangrijk om continu contact te maken en te houden met je hart, je gevoel. Wat heb je nodig op dit moment? Je hart heeft altijd het juiste antwoord voor je, vertrouw daarop.

Voel je niet schuldig als je tijd voor jezelf nodig hebt, het is juist zo dat je daarna met fijnere energie weer verder kunt en dat is ook voor mensen in je omgeving prettig!

/door

Spiegeltje…spiegeltje…

Enkele dagen geleden las ik de volgende tekst op Facebook: ‘Wil je je kinderen echt goed helpen en begeleiden, los dan je eigen issues op’.

Ja ho ‘s even, hoor ik je roepen….alsof ik dat niet doe, ondanks mijn eigen issues!! Zeker, ik ben ervan overtuigd dat je dit hartstikke goed doet. Maar de tekst triggert. Want hij raakt in het kader van spiegelgedrag (wat betekent dat anderen een bepaald gedrag vertonen wat een reactie bij jou oproept…wat dan weer iets over jou zegt). Met name kinderen zijn daar heel erg goed in :-). Je kent wel van die dagen dat je niet lekker in je vel zit en dat je kind(eren) dan juist op die dag uitermate vervelend zijn. Jakkes….ook dat nog! Maar wat zeggen jouw kinderen eigenlijk dan tegen jou? Kijk mama of papa, ik zit ook niet lekker in mijn vel, net als jij. Kinderen weten perfect hoe het met jou gaat, ze reageren direct op jouw stemming. En verder dan dat, ze raken delen bij jou aan van vroeger, oude pijn of trauma’s. Mama/papa, kijk eens….dit oud zeer zit er nog bij je, kijk er eens naar. Los het op, want ik hou zoveel van jou. Een kind wat altijd bij je wil zijn, is voor je aan het zorgen, omdat je dat ofwel zelf minder goed doet of je bent het niet gewend dat jouw ouders dat voor jou deden. Het kind pakt deze taak dan als het ware van jou over.

Niet alleen je kinderen spiegelen…dit kan bijvoorbeeld ook voorkomen in je baan.  Een supervervelende collega….die het altijd beter weet… collega’s die jou over het hoofd zien, je voelt je niet serieus genomen…Dan kun je boos worden op die situaties die je ‘overkomen’…maar je kan ook bekijken waarom deze situaties op je pad komen. Heel vaak gaat het om zaken die jij vanuit je jeugd nog steeds tegenkomt. De situaties komen net zo lang voorbij tot je er iets mee gaat doen.

Kijk eens in jouw eigen omgeving en binnen jouw gezin of familie hoe mensen of situaties jou spiegelen. Het zijn niet deze personen of situaties die jou willen belemmeren…zie het als kadootjes om oud zeer en emoties op te mogen lossen.

We zullen altijd situaties of personen tegen komen die ons bepaalde zaken laten zien, de kunst is hoe hiertegen aan te kijken en wat je ermee doet.

/door

Niks aan de hand

Ken je dat? Iemand vraagt hoe het met je gaat. ‘Goed!’ roep jij direct. Tuurlijk, prima, alles helemaal in orde. Ja, beetje druk…dat wel…soms beetje kort lontje…dat wel…maar niks aan de hand, hoor.

Hmm…als je stress ervaart, op welke manier dan ook, is het een heel goed idee om dan eens te luisteren wat het je wil zeggen. In veel gevallen is een hoog stressgehalte een reden van te lang maar doorgaan, hoge eisen stellen aan jezelf, voor een ander willen zorgen en minder goed te luisteren naar wat je echt nodig hebt. En daar ben ik nou op dit moment net niet zo goed in ?  Een administratieve baan, een druk gezin en een prachtige praktijk, moet te doen zijn toch? Ik werk ten slotte ‘maar’ 20 uur als administratieve kracht, heb dan toch nog tijd voor gezin en praktijk? Waar hebben we het over?

Maar ja, dan voel je al een tijdje je hart wat harder kloppen dan normaal, een vervelend, drukkend gevoel. En dat was niet de eerste keer. O jee…toch maar even langs  mijn bioresonantietherapeute. Conclusie: emotioneel uitgeput met het dringende verzoek om enkele activiteiten even ‘on hold’ te zetten om tot rust te komen. Oei…werkelijk? Ja maar….ach joh, zo erg is het toch niet….Ken je die woorden, die je dan zegt om het voor jezelf af te doen als ‘minder belangrijk’?

Je hoofd doet er alles aan om jou te blijven laten doen wat je hoofd gewend is.

Waarom? Omdat je hoofd dat het prettigst vindt..Je hoofd hoeft dan verder nergens bij stil te staan, da’s zo makkelijk…patronen, overtuigingen, gewoontes, dat is wat je hoofd gewend is. Graag zo houden, is de boodschap.

Je hart zegt echter wat anders: He joh, waar ben je toch mee bezig? Waarom doe jij jezelf dit aan? En hoe lang al? Wordt het niet eens tijd om stil te staan bij dit waarom en waar dat stressgevoel vandaan komt? Bekijk jezelf eens in zachtheid in plaats van altijd maar die verbetenheid en het ‘moeten’.

Ja, wat je dan aan je cliënten adviseert, sla je dus voor jezelf voor  het gemak maar even over. Zeg nou zelf, da’s toch een uitermate slecht idee?

Tijd om weer eens te duiken in mijn eigen patronen, gewoontes en te luisteren naar mijn hart die ik wegens drukte toch iets te vaak negeer.

En jij? Luister jij voldoende naar jezelf en wat jouw lichaam jou vertelt?

/door

De kracht van zichtbaarheid

Gezien worden, zichtbaar zijn. Da’s toch een themaatje voor me. Mijn hele jeugd heb ik geprobeerd om mijn ware zelf met al mijn gevoelens en karaktertrekken, onzichtbaar te maken. Ik heb me voornamelijk gericht op de anderen…sociaal wenselijk gedrag. Ik voegde me precies zoals ik dacht dat dit van mij werd verwacht. Was daardoor een lief, rustig meisje waar nooit iets mee was. Dacht men.

Want ik had ondertussen wel heel veel buikpijn, lag soms rollend van de pijn op de grond. En ook ontwikkelde ik eczeem en hooikoorts. Geen idee toen dat daar iets achter kon zitten….namelijk geblokkeerde emoties! Maar die emoties, die diepe emoties die zo graag gezien wilden worden, die negeerde ik. Niet wenselijk om die te voelen, te ingewikkeld, ik word niet begrepen, dat moet ik toen gedacht hebben. En ja…dan kun je ziek worden.

In de loop der jaren heb ik het aangedurfd om meer zichtbaar te worden: zichtbaar als partner van Agus, zichtbaar als moeder (da’s een makkelijke overigens :-)) en uiteindelijk zichtbaar als degene die ik werkelijk ben: een hooggevoelig persoon met een boodschap: ik zet me in voor jonge (maar ook oudere of zelf volwassen) kinderen die het net als ik moeilijk vinden om te voelen en zich te conformeren aan onze snelle maatschappij. En daardoor klachten ontwikkelen. Kinderen (met name hele jonge kinderen) kunnen vaak niet goed aangeven wat er speelt. Via mijn intuïtie en testmethodes kan ik snel achterhalen wat het kind daadwerkelijk dwars zit en hoe het geholpen zou kunnen worden.

De kracht van zichtbaar zijn zit in mijn optiek in het belang om je leven te mogen en kunnen leven zoals dat bedoeld is. Jezelf niet wegcijferen voor de lieve vrede, mooie eigenschappen niet laten zien omdat je voelt dat anderen het raar vinden.

Onderzoek eens of jij voor jezelf, met alles wat bij jou hoort, voldoende zichtbaar bent. Welke dingen durf jij van jezelf (nog) niet te laten zien? En waarom is dat zo? Is er iemand in je leven (geweest) die jou heeft verteld dat je niet goed genoeg was? Ik ben benieuwd naar jouw verhaal!

/door

Blog

Afgelopen week kwam mijn dochter thuis en vertelde dat ze bij de schoolarts was geweest. De arts had gevraagd met welke reden zij de vaccinatie voor 9-jarigen niet ontvangen had. Waren we dat misschien vergeten of was een bewuste keuze? De arts gaf haar maar snel een folder mee over de vaccinaties, om te geven aan papa en mama. Voor ons was het echter een zeer bewuste keuze.

Vaccinaties…Wereldwijd is het officiële beleid dat onze kinderen vaccins nodig hebben om gezond te blijven. We vaccineren ongeveer sinds de jaren 50. De afgelopen jaren is er (gelukkig) steeds meer informatie gekomen over deze vaccinaties, wat er bijvoorbeeld in zit. Op internet staan complete lijsten met gevaarlijke stoffen die in vaccinaties voorkomen. Sommige bijwerkingen zo heftig dat je computer liefst weer snel afsluit.

Wanneer je navraag doet bij bijvoorbeeld een consultatiebureau over de vaccins, of je bezorgdheid uitspreekt, wordt er als antwoord gegeven: ‘’Het’ zijn maar hele kleine hoeveelheden en ‘het’ is heel goed onderzocht”.

Laat ik voorop stellen dat alle drie mijn kinderen gevaccineerd zijn. Echter…de kennis die ik nu heb over vaccinaties hebben er wel voor gezorgd dat mijn dochter na haar vierde jaar geen prikken meer heeft gehad. Mijn oudste zoon niet meer sinds zijn derde jaar. En bij mijn jongste zoon werd ik nog voorzichtiger: hij startte met de prikken na 6 maanden en niet na 11 weken al. En ook hij heeft niet alle geadviseerde vaccins gekregen.

Ik heb ooit gelezen dat kinderen in Afrika slechts 1 vaccinatie ontvangen, dat schijnt voldoende te zijn. Wat doen wij in Nederland? We geven er nog een aantal bij, ‘voor de zekerheid’. En laten we niet vergeten dat we dit ook doen om de farmaceutische industrie er flink aan te laten verdienen.

Wat veel mensen niet weten is dat vaccinaties ook minder voor de hand liggende bijwerkingen kunnen hebben: chronisch verkouden worden bijvoorbeeld, of concentratieproblemen op school krijgen (+ de labeltjes die daar weer aanhangen, maar da’s een volgend artikel).

In mijn praktijk probeer ik ouders zich ervan bewust te maken dat vaccinaties nooit verplicht zijn, het is goed om je goed te informeren over wat ze doen, wat er in zit. Kijk goed hoe je kind reageert op een eventuele vaccinatie. Wanneer ik kinderen behandel, test ik in de meeste gevallen ook uit of er vaccinatieschade is bij een kind. Indien dit zo is, dan kan dit worden ontstoord via homeopathische korrels (verkrijgbaar in mijn praktijk). Op deze manier worden alle schadelijke werkingen uit het systeem van het kind gehaald en dat is wat ik belangrijk vind.

/door