Pijnklachten zeggen iets over je emoties

,

Pijnklachten zeggen iets over je emoties

Als je rondloopt met pijnklachten, soms zelf chronisch geworden door de jaren heen…is dat dan iets waar je mee moet leren leven of kun je ook op een andere manier naar deze klacht(en) kijken? Ken je dat, wanneer je opstaat met hoofdpijn? Of dat je vaak stijve spieren hebt, bijvoorbeeld bij het opstaan in de ochtend? Een steekje hier, een pijntje daar. We zijn er een meester in geworden om dit soort signalen te negeren.

Communiceren met je lijf

Heb je er wel eens over nagedacht dat jouw lijf met jou probeert te communiceren? In feite vertelt elk pijntje je iets over je emoties. Laten we eens bekijken hoe je emoties jouw aandacht proberen te trekken met behulp van emoji’s.

  1. He…hallo….ik wil je niet storen….maar eh….er speelt iets bij je. Er zit iets in de weg..een bepaald gevoel. Hallo? Luister je?
  2. Oei…er wordt nog steeds niet geluisterd? Zou ze het echt niet voelen wat er zit?   Ik hou het bijna niet meer vol!
  3. Nu is het genoeg! Als je niet luisteren wil, dan moet je maar voelen!

En vervolgens gaat je lijf aan de slag, door pijnsignalen af te geven, op welke manier dan ook.

Vertaling pijnklacht naar onderliggende emotie

Ik geef je graag enkele voorbeelden wat pijnklachten jou willen vertellen. De lijst is eindeloos overigens…ik beschrijf er nu een aantal die vaak voorkomen. Blaasontsteking: angst om oude ideeën los te laten, innerlijke kwaadheid. Bronchitis: inwendige kwaadheid en onmacht. Je vindt het moeilijk om dit te uiten. Hoofdpijn: piekeren, kopzorgen en zelftwijfel. Je maalt over problemen. Keelpijn: Niet voor jezelf durven spreken. Willen maar niet durven opkomen voor jezelf. Maagproblemen: Wat kan je niet ‘verteren’, wat ligt je zwaar op de maag? Hoe ga je om met nieuwe indrukken, ben je bang voor het onbekende, het nieuwe? Je kropt een hoop spanning en emoties op. Ik vind het altijd erg interessant om mijn klachten vanuit deze hoek te bekijken. Soms is het zelfs zo dat puur door het lezen van de onderliggende betekenis, de klacht verdwijnt! Het is maar net of het kwartje op dat moment valt of niet. Maar belangrijk blijft, als we weer even teruggaan naar de emoji’s: laten we ons best doen om al in de eerste fase iets te doen met onze emoties, zodat dat lijf gewoon mag functioneren zoals het bedoeld is, zonder klachten!

Hulp nodig?

Gewend om je eigen ‘boontjes’ te doppen, je eigen issues op te lossen? Dat is vaak best lastig. Weet dat je zelf je grootste saboteur kunt zijn. Jouw hoofd vertelt je vaak iets anders, waardoor je het inzicht in het waarom simpelweg kunt missen. Je kunt nog zo goed ‘weten’ waar iets vandaan komt, maar het werkelijk doorvoelen en loslaten is iets anders. Durf je het aan verder te kijken en eindelijk iets te doen aan jouw klacht? Maak dan eens een afspraak voor een (telefonisch) kennismakingsgesprek. Zó ingepland en je weet direct wat ik voor je kan doen! Maak hier je afspraak, ik spreek je graag!

/door

Minder stress en meer rust door het gebruik van één woord

,

Je hoofd….een plek waar het bijna nooit rustig is. Waar we altijd gedachten hebben en (wanneer die gedachten maar blijven doorrazen) waar vervolgens ook stress ontstaat. Door bijvoorbeeld extra werkdruk, door onzekerheid of je je baan nog wel kunt behouden. Of thuis moeten werken terwijl je ook je kinderen wilt helpen met school. Je ervaart angst voor wat er gebeurt in de wereld en wat je leest in de krant en ziet op televisie. Of stress over financiën: ‘Hoe moet dat straks als….., ‘Wat als we niet meer….’

 

Een volle harde schijf

Jouw hoofd vind het allemaal prima, het lijkt een harde schijf die nooit vol raakt. Kom maar door met al die informatie, de oordelen, de nieuwsberichten, alles om je heen. Maar het tegendeel is waar. De kans is groot dat die harde schijf al heel lang overvol is en je het wellicht niet eens merkt. We zijn zo gewend om op een zelfde manier te functioneren: dat is eigenlijk vooral met ons hoofd, om zo alle prikkels te proberen in een vakje te stoppen.

En al die prikkels zullen zeker niet minder worden als jij daar niets aan doet. Nu zul je misschien denken: ‘Ik kan daar toch niets aan doen?’

Nou, zeker wel! Want uiteindelijk zijn het ‘alleen maar’ gedachten, overtuigingen, analyses…en die gaan helemaal niet over JOU. Jij bent niet je gedachten, al lijkt dat soms van wel (ik weet er alles van).

 

Eén woord om uit de situatie te stappen

In mijn prakijk maak ik met veel succes gebruik van slechts één woord om dat hoofd even op stil te zetten. Ik geef het ook bijna altijd mee als ‘huiswerk’ voor de na sessies. Gebruik dit woord en je stapt per direct uit de situatie.

 

Een voorbeeld: Stel: je hebt een telefoongesprek met een familielid. Het gesprek gaat over een voorgestelde familiedag. Er ontstaat discussie of iedereen uitgenodigd moet worden of slechts een deel van de familie. Want ome Dirk is toch altijd zo vervelend en wil niks en tante Beppie is zo negatief over tante Truus. Voor je het weet, zit je gestrest aan de telefoon, met verheven stem…proberen je gelijk te halen. Uiteindelijk wordt het gesprek boos beëindigd omdat je het gevoel hebt dat er niet naar je geluisterd wordt.

 

In plaats van gestrest, overstuur, boos of wat dan ook te raken, zeg je simpelweg tegen jezelf:’ Wat INTERESSANT dat ik hier zo gestrest/overstuur/boos van raak.

Dit woord INTERESSANT is geweldig! Want wat doet het? Het zorgt ervoor dat je direct uit de situatie stapt, je staat als het ware naast jezelf met je handen over elkaar te kijken hoe je op die situatie reageert. Ik heb zelfs al eens meegemaakt dat ik moest lachen om een bepaalde situatie waar ik midden in zat. En wég was de lading! En kon ik het direct ook loslaten.

 

Je kunt het ook in deze huidige, onrustige en onzekere tijd goed gebruiken om je bijvoorbeeld minder druk te maken over de berichten die je leest in de krant of die je op televisie ziet. ‘Wat interessant dat ik me zo druk maak over dit bericht/deze boodschap/deze politieke actie.”

Het betekent overigens NIET dat je hierdoor een ongevoelig persoon wordt die het niets kan schelen wat er in de wereld en je nabije omgeving gebeurt. Nee, het zorgt er alleen voor dat je er niet in meegezogen wordt, dat het je minder raakt. Dat je beter in je eigen energie kunt blijven. En vanuit je eigen rustige energie de betrokkenheid kunt voelen. Begrijp je het verschil?

 

Probeer het eens uit en laat me weten wat het woord interessant voor jou doet!

 

 

/door

Hoe kom je van je stress af?

,

Een woord wat niet meer weg te denken is in onze maatschappij: STRESS!

Stress betekent niets anders dan spanning of druk. En spanning of druk heb je ook nodig om te kunnen functioneren. Dit noemen we ‘gezonde stress’. Denk maar aan het maken van een examen, een voeren van een sollicitatiegesprek of een andere spannende gebeurtenis. Het zorgt als het ware voor concentratie en alertheid. Je bloeddruk en je hartslag stijgt, je ademhaling versnelt..je bent klaar voor actie. En zodra de gebeurtenis voorbij is, zakt die spanning weer weg. En gezonde stress is over het algemeen kortdurend. Even een piek…daarna zakt het af.

Langdurige stress

Bij langdurige stress spelen vaak emotionele situaties een rol. Stel je komt in een scheiding terecht of raakt werkloos. Maar bijvoorbeeld een drukke baan met deadlines die je moet halen, heeft hetzelfde effect op je. Dan sta je op met spanning en je gaat ermee naar bed. Je lichaam blijft daarmee steeds in de actiestand.

En heb je dat dan direct in de gaten? Nee joh! Een voorbeeld: Ooit had ik een baan waarbij de stress me om de oren vloog. Veel drukte, lastige samenwerkingen, tel daarbij op een enorm verantwoordelijkheidsgevoel en voila….stress! Wat deed ik vervolgens? Ik ging mezelf vertellen dat het wel meeviel! Herken je dat? ‘Ach, het is maar werk’. ‘Zo vreselijk is het nou ook weer niet allemaal’. ‘Ik moet me niet zo druk maken’  of ‘Ik moet me niet zo aanstellen’. En zo functioneer je dan een tijd. Tot het bijna normaal gaat voelen, die stress. 

Circa 1,4 miljoen mensen in Nederland ervaren stress/burn-out verschijnselen. Waarbij twee keer zoveel vrouwen als mannen.

En dit soort langdurige stress gaat dan op een gegeven moment een burn-out heten. Je lijf en je hoofd kunnen het niet meer aan, het is teveel. Die zeggen STOP.

Waarom heb ik stress?

Nu wordt het interessant, want waarom ervaart de één heel veel stress en de ander bijna niet? Dat heeft erg veel te maken met jouw jeugd, echt waar!

Wanneer ik werk met mensen die stress ervaren, ga ik niet in op de stress op hun werk of andersoortige huidige stress. Ik ga vooral kijken wat eraan vooraf ging, wanneer je voor de eerste keer die spanning hebt ervaren.

Een voorbeeld: als kind van 8 ben je verhuisd. Van een plek waar je je fijn en veilig voelde naar een grote stad. Een nieuwe school, zonder al je vriendjes en vriendinnetjes. Je voelde veel stress bij jezelf én je ouders; de drukte, spanning rondom een nieuwe baan voor papa en jij? Jij deed maar gewoon wat er van je verwacht werd: je hield je rustig, stelde niet teveel vragen, probeerde in te voegen in die nieuwe wereld waar je terecht kwam. Maar spanning zat er wel bij je, zowel van jezelf als van je ouders. Je kon er niets mee, er was geen ruimte om aandacht te geven aan je gevoel. 

En dat gevoel van vroeger zit er nog als je volwassen wordt. En kan ineens weer omhoog schieten wanneer er iets in je leven gebeurt wat refereert aan die gevoelens die je toen hebt ervaren. Een vaag gevoel van je alleen voelen als het bijvoorbeeld minder goed klikt met collega’s. Het gefocust zijn op anderen om te ‘scannen’ hoe het met ze gaat; moet je jezelf weer aanpassen of kun je ‘gewoon’ jezelf zijn? En onderschat de overgenomen spanning van vader/moeder en misschien nog verder terug (want wie weet welke spanning opa bij zich droeg wat jij hebt gevoeld) niet. 

Tel dit allemaal bij elkaar op en voila…daar is de spanning die je niet kunt plaatsen. Je voelt je niet heel fijn meer met jezelf en de issues stapelen zich op. 

Een simpele oefening

Graag help ik je op weg om jouw stresspatroon beter in kaart te brengen. En dat gaat op een simpele manier, namelijk met papier!

  • Zou je inzicht willen krijgen in jouw eigen stressverleden?
  • Door middel van een oefening in stapjes precies gaan voelen waar de stress bij jou nou eigenlijk over gaat?
  • Erachter komen wat de werkelijke belasting is?
  • Voelen hoe lang je die spanning al bij je hebt?
  • Laat je verrassen: het is meestal niet je baan, je scheiding, je verhuizing. 

Vraag de oefening hier aan, helemaal gratis en voor niets!

/door

30 jaar geleden

Het is vandaag precies 30 jaar geleden….

Op 29 juni 1989 werd ik naar huis gestuurd na een half jaar opname in een kliniek voor eetstoornissen. Moet ik niet zeggen: ‘ontslagen’? Nee, ik werd echt naar huis gestuurd. Ik had het best aardig gedaan daar in die kliniek. Vanaf het moment dat ik daar was, at ik wat ik moest eten. Keek ik naar alle andere meiden, dan was dat altijd een probleem. Ik deed wat verwacht werd. Had ook dagelijks therapie, ik kan me niet eens meer alles herinneren. Creatieve therapie (geen idee wat ik daarmee moest), praatsessies waarbij werd uitgegaan van een protocol. Alle aspecten die met anorexia te maken hadden, kwamen voorbij. Maar ik was niet te peilen. Ik wist het allemaal niet. Had het te maken met de afwezigheid van mijn vader? ‘Weet ik niet.’ Wilde ik niet volwassen worden? ‘Weet ik niet’. Ik was veel op mijn kamertje te vinden met mijn muziek: een cassettebandje van het liveconcert van Prince uit 1988. Dat kwam wél binnen. In mijn beleving ben ik niet gezien daar in die kliniek, niet werkelijk gehoord. En ik kon dit zelf niet duidelijk maken.

Het ergste moment was dat er over mij werd overlegd; een soort ‘wat moeten we met Mandy?’ En uit dat overleg kwam dat het de therapeuten het beste leek dat ik nog een half jaar bleef, maar dan in een instelling verderop. Waar ik zou leren hoe ik om moest gaan met leeftijdgenoten…toen ik dat hoorde dacht ik dat ik doodging. Nog langer weggestopt? Ik belde in paniek mijn moeder, met de enorme angst dat zij het ermee eens zou zijn…maar dat was ze gelukkig niet. 

Dat was het moment dat ik naar huis werd gestuurd en ik kan me de uitdrukking op het gezicht van een van de hoofdtherapeuten nog zo goed herinneren. Bijna schouderophalend, de ‘dan niet’-uitdrukking en mij het gevoel gevend dat ik dit niet zou gaan redden.

18 jaar was ik….weer naar huis en vastbesloten om de wereld te laten zien dat ik het heus wel zou redden. Een groot aantal patiënten vallen weer terug zodra ze eenmaal thuis zijn. Dit is me nooit gebeurd. Stukje bij beetje heb ik me kunnen redden. Op wilskracht en als vechter. 

Heb ik leren voelen tijdens mijn opname? Nee, ik ben die tijd niet bij mijn gevoel gekomen. Niemand die er iets mee kon. Voor mij was mijn diepste gevoel er niet. Ik functioneerde…niets meer dan dat.

Pas vele, vele jaren later tijdens mijn eigen ontwikkeling op persoonlijk en spiritueel gebied zijn er dingen veranderd, zijn er kwartjes gevallen. Kon ik voelen wie ik was. Waarom ik was zoals ik was.

Deze ervaring is een van de redenen dat ik energetisch coach ben geworden. Het kijken naar jou, wie jij werkelijk bent, doorgraven naar de kern, de weerstand en de angst mogen opheffen zodat datgene wat je werkelijk dwarszit gezien mag worden. In alle rust, met aandacht, zonder protocol, dat was er is…dat is belangrijk. 

/door

Samen

,

Al eerder schreef ik over mijn ‘minder fijne’ verhouding met ziekenhuizen en medicatie. Voor mij legt medicatie slechts een laagje over de klacht, maar verdwijnt deze niet. De oorzaak wordt met medicatie niet aangepakt. Enkele weken geleden kreeg ik helaas weer volop te maken met medicatie en de gang van zaken in een ziekenhuis…

Zoonlief kwam voor de tweede keer (de eerste keer was drie jaar geleden)  in het ziekenhuis terecht wegens benauwdheid.  Hij had zelf weinig last van wat hem overkwam (er was tenslotte een bubbelbad, een x-box in een buurt en daarbij 24/7 aandacht van mama en lieve vrienden en familie).

Voor mij was het andere koek. Naast de ongelooflijke zorgen over mijn kind, angst, onmacht, voelde ik ook weer die strijd in me opkomen naar aanleiding van de protocollen die men standaard volgt bij klachten. En heus…ik begrijp dat medicatie in dit geval ook echt nodig was om mijn zoon erdoorheen te helpen. Waar mijn trigger vooral ligt, en dat werd tijdens het ziekenhuisverblijf ook weer behoorlijk duidelijk,  is in de aanname dat bepaalde klachten niet op te lossen zijn.

Ik voerde een gesprek met de behandelend kinderarts over alternatieve/complementaire zorg. Zorg waar ik zo achter sta, omdat met deze zorg echt goed gekeken wordt naar alle aspecten die te maken hebben met de klacht. Hij gaf me echter een voorbeeld waar mijn mond van openviel. Hij vertelde wanneer hij kinderen trof met eczeem, hij zo met ze te doen had…want het was niet te genezen. Euh….pardon? Ik vertelde hem mijn visie: je lichaam wil hoe dan ook een mogelijkheid om dingen te uiten. Wil je je emoties niet voelen of kun je dat niet? Dan zal je lichaam een reactie gaan geven, bijvoorbeeld eczeem. Je lichaam uit zich dan op die manier, hetgeen wat vast zit moet er letterlijk uit. De arts luisterde geduldig naar mijn verhaal en wie weet: staat hij nu iets meer open voor een andere manier van benaderen.

Vervolgens had ik een mooi gesprek met een lieve verpleegster. Zij wist me te vertellen dat ze al bezig zijn met kleuren, geuren en dergelijke voor de kinderen en daar zulke mooie resultaten mee zien. Wat heerlijk om dit te horen, er lijkt werkelijk iets te veranderen in ziekenhuisland :-).

Als klap op de vuurpijl…tijdens het laatste gesprek met een van de kinderartsen voor zoon naar huis mocht, werd mij een consult geboden met een waarnemend kinderarts die zich enorm inzet voor alternatieve zorg binnen het ziekenhuis. Yes! En de arts wist me ook nog te vertellen: ‘We leren zoveel van haar!’

Nou, daar word ik nou zo blij van! Er lijkt werkelijk een verandering te zijn ingezet…de samenwerking wordt meer gezocht,  men gaat van elkaar leren.  Met een insteek van beide werelden, kun je het meest betekenen voor een patiënt/cliënt. Waarbij voor mij dan toch wel geldt:  80% complementair en 20% westerse geneeswijze :-). Bij de kern aanpakken die klachten…kijken naar de persoon als geheel, naar de emoties en ook aspecten als voeding meenemen in het consult. Dan komen we een heel eind zonder medicatie :-).

/door

Stress!

STRESS…werkstress…stress thuis….stress over zaken die gebeuren in de buitenwereld….we zitten vol met stress, vaak niet eens goed voelbaar omdat we eraan gewend zijn.

Stress op het werk is veelvoorkomend….we kennen het allemaal wel. Werk niet af op het moment dat het 5 uur is, nog ‘even’ dit of nog ‘even’ dat afmaken. Of misschien heb je last van een vervelende werksfeer, het voelt simpelweg niet prettig op de plek waar je werk of met de mensen met wie je werkt. Of….je hebt juist veel te weinig te doen of werkt onder je niveau. Ook dat kan stress opleveren!

En wacht eens even: je leven bestaat niet alleen uit werken….tel daarbij op: een gezin, vrienden, familie, sport..Ja…we doen fijn mee aan alles! Dat is leuk, dat is goed! Dat doet ‘iedereen’.

Vaak hollen we maar door, omdat de maatschappij zo snel gaat en we natuurlijk niets mogen missen van alles wat er om ons heen gebeurt en gedaan moet worden.

Ga eens bij jezelf na:
Hoe voelt stress eigenlijk voor jou?
Welke aspecten in jouw leven leveren jou het meeste stress op?
Wat zou je het liefst anders willen?
Zijn er dingen in je leven die je eigenlijk vooral doet omdat anderen dat verwachten?

/door

Ik wil geen gevoelens!!

Afleiding zoeken….om maar vooral niet naar die gevoelens te kijken die je dwars zitten. Veel bezig zijn met ‘de buitenwereld’, je begraven in je werk, veel nadenken, dingen weglachen… Mijn docent/inspirator noemde het ‘trucjes’. Wat een rotwoord!  Hoezo trucjes? Ik heb helemaal geen trucjes! Dat was het eerste wat ik toen dacht.Maar toch…trucjes…een hele doos vol had ik. En een aantal daarvan werden me vervolgens in 1 klap duidelijk toen ik het woord trucjes liet bezinken.

Wie hield ik dan voor de gek met die trucjes? Nou…mezelf vooral. Mijn grootste truc? Nadenken, in mijn hoofd ‘schieten’, dat leidt zo lekker af van wat er in je lichaam gebeurt. Ook een goeie truc: juist wel gefocust zijn op je lichaam, maar dan vooral negatief; het afwijzen van hoe je eruit ziet bijvoorbeeld, een vetrolletje hier een en een rimpeltje daar..bah…rotlijf….Of blijven volhouden dat je ECHT wel weet wat je voelt, terwijl het tegenovergestelde waar is. Ik ben mezelf behoorlijk tegengekomen en voel steeds beter op welke momenten er toch nog trucjes om de hoek komen kijken.

Nou wil ik de trucjes niet direct afschieten, want ze zijn er voor een goede reden: jou te beschermen tegen hele nare gevoelens die je liever niet meer voelt. Een grote muur die voor je staat en o wee als iemand jou nog een keer kwetst, pijn doet of angstig maakt. En dat helpt voor een tijdje zeker heel goed..jou raakt het allemaal niet (meer).

Maar uiteindelijk kun je er gigantisch in vastlopen. Die muur die steeds dikker wordt, je beschermt jezelf tegen veel meer gevoelens dan ooit bedoeld.

Gevoelens, emoties… die willen ervaren, gevoeld en erkend worden. Wanneer jouw onderbewuste het niet toelaat om (nare) gevoelens te ervaren, dan lijkt het een tijd prima te gaan. Niks aan de hand, jij hebt die gevoelens niet. Weet dat je lijf een belangrijke graadmeter is voor hoe het met je gaat. Veel mensen zijn er heel goed in om die signalen langere tijd te negeren. Ach, zo’n pijntje ergens, dat gaat wel weer over…en die hoofdpijn ‘hoort nou eenmaal bij mij’. Als het pijntje dan weer verdwijnt, ben je blij. Zie je, het ging vanzelf weer over. Tot het pijntje ineens op een andere plek weer terugkomt. En weer heb je een reden om te denken dat het wel weer goedkomt.

Maar weet dat die pijntjes jóuw emoties zijn, die bijna als een laatste redmiddel via je lijf duidelijk willen maken dat ze vast zitten, dat je er iets mee moet doen om de energie weer te kunnen laten stromen.

Hoe zou het zijn als de energie die door jou  heen stroomt, alle vrijheid krijgt om volop te stromen? Dat je niet langer belemmerd wordt in wat je voelt? Dat je niet continue situaties tegenkomt die je steeds weer triggeren op dat ene punt wat zo pijnlijk voor je was? Dat je oude blokkades los mag laten?

Met heel mijn hart wens ik jou toe dat je die balans weer terugkrijgt, dat je mag gaan ervaren dat hetgeen wat je zo diep had weggestopt, eindelijk herkend en erkend wordt. Laat die energie weer stromen.

Tijdens een gratis (telefonisch) kennismakingsgesprek kunnen we afstemmen wat jij nodig hebt en op welke manier ik je kan helpen. Een gesprek inplannen kan hier.

/door

Geboren worden….da’s wel een dingetje…

Voor (bijna) ouders is zwanger zijn en de komende geboorte 9 maanden lang spannend en wonderlijk.. je moet goed voor jezelf zorgen, kwaaltjes (de een wat meer dan de andere) voor lief nemen, de kinderkamer inrichten, huis poetsen, hormonen onder controle proberen te houden en dan…afwachten tot HET gebeuren gaat.

Over bevallen op zich zijn natuurlijk boeken vol geschreven. Nee, het is geen pretje, het doet simpelweg heel veel pijn. En niet te vergeten de angst of je kind wel gezond ter wereld komt… Ik vind het een groot wonder…kinderen krijgen.

Maar dan de andere kant: het kind wat geboren wil worden bij jou. Die staat op een wolkje te wachten tot het juiste moment daar is om ‘in de buik’ te springen. Een keuze maken om (weer) te gaan leven hier op aarde, met alles wat daarbij komt kijken. Want ja, er zijn weer een hoop levenslessen te leren en daar heb je dan de voor jou juiste ouders voor nodig. Eenmaal in die buik wordt je lichamelijk ook iemand, een meisje of jongen. Tussen al dat groeien door ervaar je alle emoties die mama en papa ook ervaren. Om alvast ‘te wennen’ zeg maar. Maar zoals het hier in het volwassen leven ook gaat, hebben ook kinderen in de buik vaak moeite om emoties te ervaren en ze weer los te laten. Want al in de buik van hun moeder, kunnen kinderen besluiten om bepaalde emoties te gaan dragen voor mama of papa, om ze daarmee te ondersteunen. En daar heb je dan al een eerste blokkade te pakken.

Bovendien zijn niet alle emoties die ervaren worden even leuk. In mijn geval overleed mijn moeder toen ik zwanger was van mijn jongste zoon. Niet alleen ik, maar ook hij heeft hier enorm veel van ervaren. Hij heeft alle verdriet ervaren die ik voelde, alle wanhoop, alle spanning. Veel gesprekken heb ik met hem gevoerd, dingen geprobeerd uit te leggen, dat was alles wat ik kon doen. Ik was zo blij dat hij in mijn buik bleef zitten, dat ook hij het volhield. Ik kwam er recent achter dat zoonlief toch nog wel wat issues bij zich droeg over oma…hij begreep nog steeds niet waarom zij zoveel pijn had gehad en waarom haar overlijden zo’n moeilijke weg was. Dat was  niet iets wat hij mij zelf vertelde, maar wat ik oppikte vanuit zijn energie. Soms voelen kinderen dingen aan van hun ouders, maar begrijpen ze simpelweg niet waarom dingen zo zijn. En dat kan ook een blokkade geven. Met welk ‘pakketje’ ook, na ongeveer 9 maanden is het zover…

Geboren!

En dan komt het moment dat je groot genoeg bent gegroeid en buiten die buik mag gaan leven. In het meest gunstige geval verloopt je geboorte zoals ‘in de boekjes’ staat. Het duurt even…maar dan ben je er. In minder prettige gevallen verloopt een bevalling minder smooth. En wordt je wellicht via een keizersnede uit de buik ‘getrokken’ of met een vacuümpomp. Of er wordt, om welke reden dan ook,  besloten om je eerder op de wereld te zetten dan jij gepland had.

Het niet kunnen kiezen (wegens medische oorzaken of anderszins) wanneer jij er als kind klaar voor bent, kan blijven doorwerken in je leven. In de praktijk test ik regelmatig baby’s die een zgn. geboorteshock hebben ervaren en daardoor niet volledig op deze aarde zijn. Ze zijn letterlijk geschrokken van het feit dat ze ‘ineens’ geboren werden.

En vlak niet uit dat ook alle gevoelens van de ouders tijdens en na de bevalling voelbaar zijn voor de pasgeborene. Moet je nagaan wat er al in dat pasgeboren koppie zit…

Hoe merk je wanneer jouw kind last heeft van zijn geboorte en vastzittende emoties?

Wat ik van ouders terughoor, is het verhaal dat ze ‘weten dat er iets is, maar ze hier de vinger niet precies op kunnen leggen’.  Het kind huilt, maar is dit van honger of pijn of zitten er nog andere dingen dwars? Je kind wil bijvoorbeeld alleen maar bij jou in de armen slapen. Geef je daaraan toe en ‘weet’ je dat er iets speelt waardoor je kind bij jou wil zijn?

Kijk goed naar je kind, is het rustig of onrustig, huilt het alleen op bepaalde tijden (regelmatig gekoppeld aan de tijd van de geboorte), slaapt het slecht, is het angstig? Jouw gevoel als ouder zegt heel veel.

Ik luister graag naar wat jouw baby jou te vertellen heeft. Het kan een bevestiging zijn van wat jij al dacht, maar ook kunnen er dingen naar voren komen waar je nooit opgekomen was. Regelmatig komt het voor dat een kind in eerste instantie hulp voor zijn vader of moeder aandraagt; emoties van ouders worden dan zichtbaar, waarmee het kind wil zeggen: papa en mama, willen jullie alsjeblieft ook goed voor jezelf zorgen en emoties loslaten, zodat ik dat ook kan doen?

Toch steeds weer geweldig, als ik zie dat zowel het kind als de ouders zich begrepen voelen en daardoor opgelucht de deur weer uitgaan!

/door

Waar komt jouw klacht vandaan?

Naar de kern…dat is precies waar ik heen wil met jou. Niks coaching aan de oppervlakte, niet praten over dingen die jouw werkelijke probleem verdoezelen, niet afhaken als het te spannend wordt….

Het gaat erom dat jij geholpen wordt met hetgeen jou belemmert.

Stel, dat is hoogtevrees. Je bent verschrikkelijk bang om zelfs al op een laddertje te staan. Jouw lichaam doet er onbewust alles aan om je te waarschuwen: je gaat sneller ademen, voelt je wat duizelig, raakt in paniek. Jouw ziel heeft deze situatie namelijk al eens eerder meegemaakt. Op een moment dat jij niet eens meer weet, je was pas 1. Je stapte op een krukje…en viel daarvan af. Je huilde..en stond weer op. Mama had het niet in de gaten. Dit moment van vallen is het moment geweest dat jij je blokkade rondom hoogtevrees hebt ontwikkeld.

Dit is ook het moment dat jij behoefte hebt gehad aan troost, aan geruststelling en warmte. Als je dat op dat moment niet hebt ontvangen, kun je dit voorval ook niet goed verwerken. Je lichaam snapt het niet en blijft angstig.

Ik ga met jou terug naar het moment dat je 1 jaar was en we zorgen er samen voor dat jij het verdriet, de angst vanaf dit punt weer kan loslaten.

Ook ik kom dingen tegen die me blokkeren en die vaak te maken hebben met dingen uit het verleden. Bijvoorbeeld gezien willen worden, erkenning krijgen…ik heb het soms net iets harder nodig dan een ander…bij mij heeft dit stuk te maken met een vader die mij niet zag zoals ik was en die mij ook niet gaf wat ik nodig had. De erkenning die ik dan nodig had van mijn vader, zoek ik dan ook in andere situaties. Maar de kern van het verhaal is: terug naar het moment dat ik me afgewezen en verdrietig voelde…daar zit het en vanuit daar kunnen er dingen helen.

Ik help je heel graag om te onderzoeken waar bij jou de kern van je blokkade zit.

/door

Transformerend coachen

‘Er is toch niemand die mij kan helpen’…of ‘Ik heb dit altijd al gehad, dus moet er maar mee leren leven’.

Overtuigingen…we zitten er vol mee. Dingen die we denken niet te kunnen, wat niet voor ons bestemd is, anderen kunnen het beter.

Wat maakt eigenlijk dat jij die overtuigingen hebt, waar komen ze vandaan? Waarom beperken ze je zo in je leven?

Als een overtuiging zich steeds herhaalt, wordt het een waarheid. En die waarheid wordt in je leven steeds bevestigd door jou situaties tegen te laten komen met betrekking tot deze waarheid. Stel: op jouw werk gebeurt het steeds dat jij over het hoofd wordt gezien, je lijkt helemaal niet belangrijk. Soms in een groot project, soms simpelweg wanneer iemand jou toevallig niet vraagt of jij ook koffie wilt. Elke keer is dat voor jou een bevestiging: zie je wel….ik ben niet belangrijk, ze zien me niet’. En aan deze overtuigingen zitten dan weer emoties of angsten gekoppeld (bang voor afwijzing, boosheid, frustratie etc).

Het voelt voor jou alsof deze waarheid je overkomt, dat de buitenwereld dit jou aandoet. Echter…niets wat jou overkomt, gebeurt door de buitenwereld. Het zijn allemaal weerspiegelingen van ons innerlijk.

Om dan te gaan kijken wat jou ten diepste blokkeert en raakt waar het gaat om ‘niet gezien worden’, is transformatiecoaching een prachtige methode! Deze vorm van coaching werkt, zoals de naam al zegt, diep transformerend. Het haalt de blokkades weg waar ze zijn ontstaan.

Hoe werkt transformatiecoaching dan? Als we het voorbeeld pakken van ‘niet gezien worden’ dan vraag ik aan de cliënt om eens te ervaren in zijn of haar lichaam waar dit gevoel zich bevindt. Dit is al een belangrijke stap, contact maken met je lichaam en je emoties. Dan starten we een gesprek over dit niet gezien worden. Wat ervaar je hierbij, wat doet het met je, waar heeft het mee te maken? Wat voor cijfer zou je geven aan het gevoel niet gezien te worden? Hoe komt het dat jij jezelf steeds maar niet ziet (want weet je nog: de buitenwereld heeft geen schuld, het zit in jouw innerlijk).

Wanneer we vervolgens gaan richten op juist het tegenovergestelde: ‘ik zie mij en de buitenwereld ziet mij ook’ geeft dat ook weer bepaalde gedachten, gevoelens en overtuigingen. Alle blokkades die hierbij nog in de weg zitten, worden via het onderbewuste weggetransformeerd, ik zeg soms wel weggetoverd…want dat dit een krachtige methode is…daar ben ik inmiddels al geruime tijd achter!

De koppeling van alles wat in je hoofd zit over je probleem tesamen met een gesprek met je onderbewuste maakt dat overtuigingen, angsten, emoties echt kunnen verdwijnen; de angel wordt verwijderd uit het probleem en dan blijkt dat er helemaal geen probleem meer is.

Kun je transformatiecoaching dan voor alle soorten problemen gebruiken? Ik zeg volmondig JA. Bepaalde patronen die steeds terugkeren in je leven, trauma’s, invloed van anderen, verdriet, boosheid, faalangst…noem het maar op. Ook fysieke klachten zijn te behandelen via transformatiecoaching, door te gaan kijken wat jij bij jouw klacht ervaart (behalve pijn). Wat zit daar dan onder, wat wil deze klacht jou vertellen?

Ben je nieuwsgierig geworden naar deze methode? Je bent van harte welkom in de praktijk om te ervaren wat het voor jou kan doen.

/door