Samen

,

Al eerder schreef ik over mijn ‘minder fijne’ verhouding met ziekenhuizen en medicatie. Voor mij legt medicatie slechts een laagje over de klacht, maar verdwijnt deze niet. De oorzaak wordt met medicatie niet aangepakt. Enkele weken geleden kreeg ik helaas weer volop te maken met medicatie en de gang van zaken in een ziekenhuis…

Zoonlief kwam voor de tweede keer (de eerste keer was drie jaar geleden)  in het ziekenhuis terecht wegens benauwdheid.  Hij had zelf weinig last van wat hem overkwam (er was tenslotte een bubbelbad, een x-box in een buurt en daarbij 24/7 aandacht van mama en lieve vrienden en familie).

Voor mij was het andere koek. Naast de ongelooflijke zorgen over mijn kind, angst, onmacht, voelde ik ook weer die strijd in me opkomen naar aanleiding van de protocollen die men standaard volgt bij klachten. En heus…ik begrijp dat medicatie in dit geval ook echt nodig was om mijn zoon erdoorheen te helpen. Waar mijn trigger vooral ligt, en dat werd tijdens het ziekenhuisverblijf ook weer behoorlijk duidelijk,  is in de aanname dat bepaalde klachten niet op te lossen zijn.

Ik voerde een gesprek met de behandelend kinderarts over alternatieve/complementaire zorg. Zorg waar ik zo achter sta, omdat met deze zorg echt goed gekeken wordt naar alle aspecten die te maken hebben met de klacht. Hij gaf me echter een voorbeeld waar mijn mond van openviel. Hij vertelde wanneer hij kinderen trof met eczeem, hij zo met ze te doen had…want het was niet te genezen. Euh….pardon? Ik vertelde hem mijn visie: je lichaam wil hoe dan ook een mogelijkheid om dingen te uiten. Wil je je emoties niet voelen of kun je dat niet? Dan zal je lichaam een reactie gaan geven, bijvoorbeeld eczeem. Je lichaam uit zich dan op die manier, hetgeen wat vast zit moet er letterlijk uit. De arts luisterde geduldig naar mijn verhaal en wie weet: staat hij nu iets meer open voor een andere manier van benaderen.

Vervolgens had ik een mooi gesprek met een lieve verpleegster. Zij wist me te vertellen dat ze al bezig zijn met kleuren, geuren en dergelijke voor de kinderen en daar zulke mooie resultaten mee zien. Wat heerlijk om dit te horen, er lijkt werkelijk iets te veranderen in ziekenhuisland :-).

Als klap op de vuurpijl…tijdens het laatste gesprek met een van de kinderartsen voor zoon naar huis mocht, werd mij een consult geboden met een waarnemend kinderarts die zich enorm inzet voor alternatieve zorg binnen het ziekenhuis. Yes! En de arts wist me ook nog te vertellen: ‘We leren zoveel van haar!’

Nou, daar word ik nou zo blij van! Er lijkt werkelijk een verandering te zijn ingezet…de samenwerking wordt meer gezocht,  men gaat van elkaar leren.  Met een insteek van beide werelden, kun je het meest betekenen voor een patiënt/cliënt. Waarbij voor mij dan toch wel geldt:  80% complementair en 20% westerse geneeswijze :-). Bij de kern aanpakken die klachten…kijken naar de persoon als geheel, naar de emoties en ook aspecten als voeding meenemen in het consult. Dan komen we een heel eind zonder medicatie :-).

/door

Stress!

STRESS…werkstress…stress thuis….stress over zaken die gebeuren in de buitenwereld….we zitten vol met stress, vaak niet eens goed voelbaar omdat we eraan gewend zijn.

Stress op het werk is veelvoorkomend….we kennen het allemaal wel. Werk niet af op het moment dat het 5 uur is, nog ‘even’ dit of nog ‘even’ dat afmaken. Of misschien heb je last van een vervelende werksfeer, het voelt simpelweg niet prettig op de plek waar je werk of met de mensen met wie je werkt. Of….je hebt juist veel te weinig te doen of werkt onder je niveau. Ook dat kan stress opleveren!

En wacht eens even: je leven bestaat niet alleen uit werken….tel daarbij op: een gezin, vrienden, familie, sport..Ja…we doen fijn mee aan alles! Dat is leuk, dat is goed! Dat doet ‘iedereen’.

Vaak hollen we maar door, omdat de maatschappij zo snel gaat en we natuurlijk niets mogen missen van alles wat er om ons heen gebeurt en gedaan moet worden.

Ga eens bij jezelf na:
Hoe voelt stress eigenlijk voor jou?
Welke aspecten in jouw leven leveren jou het meeste stress op?
Wat zou je het liefst anders willen?
Zijn er dingen in je leven die je eigenlijk vooral doet omdat anderen dat verwachten?

/door

Ik wil geen gevoelens!!

Afleiding zoeken….om maar vooral niet naar die gevoelens te kijken die je dwars zitten. Veel bezig zijn met ‘de buitenwereld’, je begraven in je werk, veel nadenken, dingen weglachen… Mijn docent/inspirator noemde het ‘trucjes’. Wat een rotwoord!  Hoezo trucjes? Ik heb helemaal geen trucjes! Dat was het eerste wat ik toen dacht.Maar toch…trucjes…een hele doos vol had ik. En een aantal daarvan werden me vervolgens in 1 klap duidelijk toen ik het woord trucjes liet bezinken.

Wie hield ik dan voor de gek met die trucjes? Nou…mezelf vooral. Mijn grootste truc? Nadenken, in mijn hoofd ‘schieten’, dat leidt zo lekker af van wat er in je lichaam gebeurt. Ook een goeie truc: juist wel gefocust zijn op je lichaam, maar dan vooral negatief; het afwijzen van hoe je eruit ziet bijvoorbeeld, een vetrolletje hier een en een rimpeltje daar..bah…rotlijf….Of blijven volhouden dat je ECHT wel weet wat je voelt, terwijl het tegenovergestelde waar is. Ik ben mezelf behoorlijk tegengekomen en voel steeds beter op welke momenten er toch nog trucjes om de hoek komen kijken.

Nou wil ik de trucjes niet direct afschieten, want ze zijn er voor een goede reden: jou te beschermen tegen hele nare gevoelens die je liever niet meer voelt. Een grote muur die voor je staat en o wee als iemand jou nog een keer kwetst, pijn doet of angstig maakt. En dat helpt voor een tijdje zeker heel goed..jou raakt het allemaal niet (meer).

Maar uiteindelijk kun je er gigantisch in vastlopen. Die muur die steeds dikker wordt, je beschermt jezelf tegen veel meer gevoelens dan ooit bedoeld.

Gevoelens, emoties… die willen ervaren, gevoeld en erkend worden. Wanneer jouw onderbewuste het niet toelaat om (nare) gevoelens te ervaren, dan lijkt het een tijd prima te gaan. Niks aan de hand, jij hebt die gevoelens niet. Weet dat je lijf een belangrijke graadmeter is voor hoe het met je gaat. Veel mensen zijn er heel goed in om die signalen langere tijd te negeren. Ach, zo’n pijntje ergens, dat gaat wel weer over…en die hoofdpijn ‘hoort nou eenmaal bij mij’. Als het pijntje dan weer verdwijnt, ben je blij. Zie je, het ging vanzelf weer over. Tot het pijntje ineens op een andere plek weer terugkomt. En weer heb je een reden om te denken dat het wel weer goedkomt.

Maar weet dat die pijntjes jóuw emoties zijn, die bijna als een laatste redmiddel via je lijf duidelijk willen maken dat ze vast zitten, dat je er iets mee moet doen om de energie weer te kunnen laten stromen.

Hoe zou het zijn als de energie die door jou  heen stroomt, alle vrijheid krijgt om volop te stromen? Dat je niet langer belemmerd wordt in wat je voelt? Dat je niet continue situaties tegenkomt die je steeds weer triggeren op dat ene punt wat zo pijnlijk voor je was? Dat je oude blokkades los mag laten?

Met heel mijn hart wens ik jou toe dat je die balans weer terugkrijgt, dat je mag gaan ervaren dat hetgeen wat je zo diep had weggestopt, eindelijk herkend en erkend wordt. Laat die energie weer stromen.

Tijdens een gratis (telefonisch) kennismakingsgesprek kunnen we afstemmen wat jij nodig hebt en op welke manier ik je kan helpen. Een gesprek inplannen kan hier.

/door

Geboren worden….da’s wel een dingetje…

Voor (bijna) ouders is zwanger zijn en de komende geboorte 9 maanden lang spannend en wonderlijk.. je moet goed voor jezelf zorgen, kwaaltjes (de een wat meer dan de andere) voor lief nemen, de kinderkamer inrichten, huis poetsen, hormonen onder controle proberen te houden en dan…afwachten tot HET gebeuren gaat.

Over bevallen op zich zijn natuurlijk boeken vol geschreven. Nee, het is geen pretje, het doet simpelweg heel veel pijn. En niet te vergeten de angst of je kind wel gezond ter wereld komt… Ik vind het een groot wonder…kinderen krijgen.

Maar dan de andere kant: het kind wat geboren wil worden bij jou. Die staat op een wolkje te wachten tot het juiste moment daar is om ‘in de buik’ te springen. Een keuze maken om (weer) te gaan leven hier op aarde, met alles wat daarbij komt kijken. Want ja, er zijn weer een hoop levenslessen te leren en daar heb je dan de voor jou juiste ouders voor nodig. Eenmaal in die buik wordt je lichamelijk ook iemand, een meisje of jongen. Tussen al dat groeien door ervaar je alle emoties die mama en papa ook ervaren. Om alvast ‘te wennen’ zeg maar. Maar zoals het hier in het volwassen leven ook gaat, hebben ook kinderen in de buik vaak moeite om emoties te ervaren en ze weer los te laten. Want al in de buik van hun moeder, kunnen kinderen besluiten om bepaalde emoties te gaan dragen voor mama of papa, om ze daarmee te ondersteunen. En daar heb je dan al een eerste blokkade te pakken.

Bovendien zijn niet alle emoties die ervaren worden even leuk. In mijn geval overleed mijn moeder toen ik zwanger was van mijn jongste zoon. Niet alleen ik, maar ook hij heeft hier enorm veel van ervaren. Hij heeft alle verdriet ervaren die ik voelde, alle wanhoop, alle spanning. Veel gesprekken heb ik met hem gevoerd, dingen geprobeerd uit te leggen, dat was alles wat ik kon doen. Ik was zo blij dat hij in mijn buik bleef zitten, dat ook hij het volhield. Ik kwam er recent achter dat zoonlief toch nog wel wat issues bij zich droeg over oma…hij begreep nog steeds niet waarom zij zoveel pijn had gehad en waarom haar overlijden zo’n moeilijke weg was. Dat was  niet iets wat hij mij zelf vertelde, maar wat ik oppikte vanuit zijn energie. Soms voelen kinderen dingen aan van hun ouders, maar begrijpen ze simpelweg niet waarom dingen zo zijn. En dat kan ook een blokkade geven. Met welk ‘pakketje’ ook, na ongeveer 9 maanden is het zover…

Geboren!

En dan komt het moment dat je groot genoeg bent gegroeid en buiten die buik mag gaan leven. In het meest gunstige geval verloopt je geboorte zoals ‘in de boekjes’ staat. Het duurt even…maar dan ben je er. In minder prettige gevallen verloopt een bevalling minder smooth. En wordt je wellicht via een keizersnede uit de buik ‘getrokken’ of met een vacuümpomp. Of er wordt, om welke reden dan ook,  besloten om je eerder op de wereld te zetten dan jij gepland had.

Het niet kunnen kiezen (wegens medische oorzaken of anderszins) wanneer jij er als kind klaar voor bent, kan blijven doorwerken in je leven. In de praktijk test ik regelmatig baby’s die een zgn. geboorteshock hebben ervaren en daardoor niet volledig op deze aarde zijn. Ze zijn letterlijk geschrokken van het feit dat ze ‘ineens’ geboren werden.

En vlak niet uit dat ook alle gevoelens van de ouders tijdens en na de bevalling voelbaar zijn voor de pasgeborene. Moet je nagaan wat er al in dat pasgeboren koppie zit…

Hoe merk je wanneer jouw kind last heeft van zijn geboorte en vastzittende emoties?

Wat ik van ouders terughoor, is het verhaal dat ze ‘weten dat er iets is, maar ze hier de vinger niet precies op kunnen leggen’.  Het kind huilt, maar is dit van honger of pijn of zitten er nog andere dingen dwars? Je kind wil bijvoorbeeld alleen maar bij jou in de armen slapen. Geef je daaraan toe en ‘weet’ je dat er iets speelt waardoor je kind bij jou wil zijn?

Kijk goed naar je kind, is het rustig of onrustig, huilt het alleen op bepaalde tijden (regelmatig gekoppeld aan de tijd van de geboorte), slaapt het slecht, is het angstig? Jouw gevoel als ouder zegt heel veel.

Ik luister graag naar wat jouw baby jou te vertellen heeft. Het kan een bevestiging zijn van wat jij al dacht, maar ook kunnen er dingen naar voren komen waar je nooit opgekomen was. Regelmatig komt het voor dat een kind in eerste instantie hulp voor zijn vader of moeder aandraagt; emoties van ouders worden dan zichtbaar, waarmee het kind wil zeggen: papa en mama, willen jullie alsjeblieft ook goed voor jezelf zorgen en emoties loslaten, zodat ik dat ook kan doen?

Toch steeds weer geweldig, als ik zie dat zowel het kind als de ouders zich begrepen voelen en daardoor opgelucht de deur weer uitgaan!

/door

Waar komt jouw klacht vandaan?

Naar de kern…dat is precies waar ik heen wil met jou. Niks coaching aan de oppervlakte, niet praten over dingen die jouw werkelijke probleem verdoezelen, niet afhaken als het te spannend wordt….

Het gaat erom dat jij geholpen wordt met hetgeen jou belemmert.

Stel, dat is hoogtevrees. Je bent verschrikkelijk bang om zelfs al op een laddertje te staan. Jouw lichaam doet er onbewust alles aan om je te waarschuwen: je gaat sneller ademen, voelt je wat duizelig, raakt in paniek. Jouw ziel heeft deze situatie namelijk al eens eerder meegemaakt. Op een moment dat jij niet eens meer weet, je was pas 1. Je stapte op een krukje…en viel daarvan af. Je huilde..en stond weer op. Mama had het niet in de gaten. Dit moment van vallen is het moment geweest dat jij je blokkade rondom hoogtevrees hebt ontwikkeld.

Dit is ook het moment dat jij behoefte hebt gehad aan troost, aan geruststelling en warmte. Als je dat op dat moment niet hebt ontvangen, kun je dit voorval ook niet goed verwerken. Je lichaam snapt het niet en blijft angstig.

Ik ga met jou terug naar het moment dat je 1 jaar was en we zorgen er samen voor dat jij het verdriet, de angst vanaf dit punt weer kan loslaten.

Ook ik kom dingen tegen die me blokkeren en die vaak te maken hebben met dingen uit het verleden. Bijvoorbeeld gezien willen worden, erkenning krijgen…ik heb het soms net iets harder nodig dan een ander…bij mij heeft dit stuk te maken met een vader die mij niet zag zoals ik was en die mij ook niet gaf wat ik nodig had. De erkenning die ik dan nodig had van mijn vader, zoek ik dan ook in andere situaties. Maar de kern van het verhaal is: terug naar het moment dat ik me afgewezen en verdrietig voelde…daar zit het en vanuit daar kunnen er dingen helen.

Ik help je heel graag om te onderzoeken waar bij jou de kern van je blokkade zit.

/door

Transformerend coachen

‘Er is toch niemand die mij kan helpen’…of ‘Ik heb dit altijd al gehad, dus moet er maar mee leren leven’.

Overtuigingen…we zitten er vol mee. Dingen die we denken niet te kunnen, wat niet voor ons bestemd is, anderen kunnen het beter.

Wat maakt eigenlijk dat jij die overtuigingen hebt, waar komen ze vandaan? Waarom beperken ze je zo in je leven?

Als een overtuiging zich steeds herhaalt, wordt het een waarheid. En die waarheid wordt in je leven steeds bevestigd door jou situaties tegen te laten komen met betrekking tot deze waarheid. Stel: op jouw werk gebeurt het steeds dat jij over het hoofd wordt gezien, je lijkt helemaal niet belangrijk. Soms in een groot project, soms simpelweg wanneer iemand jou toevallig niet vraagt of jij ook koffie wilt. Elke keer is dat voor jou een bevestiging: zie je wel….ik ben niet belangrijk, ze zien me niet’. En aan deze overtuigingen zitten dan weer emoties of angsten gekoppeld (bang voor afwijzing, boosheid, frustratie etc).

Het voelt voor jou alsof deze waarheid je overkomt, dat de buitenwereld dit jou aandoet. Echter…niets wat jou overkomt, gebeurt door de buitenwereld. Het zijn allemaal weerspiegelingen van ons innerlijk.

Om dan te gaan kijken wat jou ten diepste blokkeert en raakt waar het gaat om ‘niet gezien worden’, is transformatiecoaching een prachtige methode! Deze vorm van coaching werkt, zoals de naam al zegt, diep transformerend. Het haalt de blokkades weg waar ze zijn ontstaan.

Hoe werkt transformatiecoaching dan? Als we het voorbeeld pakken van ‘niet gezien worden’ dan vraag ik aan de cliënt om eens te ervaren in zijn of haar lichaam waar dit gevoel zich bevindt. Dit is al een belangrijke stap, contact maken met je lichaam en je emoties. Dan starten we een gesprek over dit niet gezien worden. Wat ervaar je hierbij, wat doet het met je, waar heeft het mee te maken? Wat voor cijfer zou je geven aan het gevoel niet gezien te worden? Hoe komt het dat jij jezelf steeds maar niet ziet (want weet je nog: de buitenwereld heeft geen schuld, het zit in jouw innerlijk).

Wanneer we vervolgens gaan richten op juist het tegenovergestelde: ‘ik zie mij en de buitenwereld ziet mij ook’ geeft dat ook weer bepaalde gedachten, gevoelens en overtuigingen. Alle blokkades die hierbij nog in de weg zitten, worden via het onderbewuste weggetransformeerd, ik zeg soms wel weggetoverd…want dat dit een krachtige methode is…daar ben ik inmiddels al geruime tijd achter!

De koppeling van alles wat in je hoofd zit over je probleem tesamen met een gesprek met je onderbewuste maakt dat overtuigingen, angsten, emoties echt kunnen verdwijnen; de angel wordt verwijderd uit het probleem en dan blijkt dat er helemaal geen probleem meer is.

Kun je transformatiecoaching dan voor alle soorten problemen gebruiken? Ik zeg volmondig JA. Bepaalde patronen die steeds terugkeren in je leven, trauma’s, invloed van anderen, verdriet, boosheid, faalangst…noem het maar op. Ook fysieke klachten zijn te behandelen via transformatiecoaching, door te gaan kijken wat jij bij jouw klacht ervaart (behalve pijn). Wat zit daar dan onder, wat wil deze klacht jou vertellen?

Ben je nieuwsgierig geworden naar deze methode? Je bent van harte welkom in de praktijk om te ervaren wat het voor jou kan doen.

/door

Op de barricade!

De mensen die mij een beetje kennen, weten dat ik behoorlijk tegen medicijnen ben. Laten we zelfs zeggen dat ik er een haat-verhouding mee heb. Bij het woord medicatie schiet ik direct in een vecht-houding..ja…wil op de barricade en TEGEN stemmen!!

Er zijn zoveel mensen die bij lichamelijke klachten naar de huisarts gaan, een pilletje krijgen tegen de klachten en de klacht is daarna ‘weg’. Nou, niet dus! De klacht wordt met medicijnen namelijk AFGEDEKT. De klacht mag er even niet zijn, totdat…je een klacht krijgt op een andere plek of op een andere manier. Hallo! Daar ben ik weer, zegt de klacht. Maar nee….dan rennen we naar de huisarts, want ineens heb je huiduitslag en dat wil je ook niet!

Alles wat je lijfelijk voelt of ervaart (bijvoorbeeld last van je longen of huiduitslag) zijn enkel tekenen dat je lijf je iets wil vertellen. En lijfelijke klachten zijn een laatste noodkreet van jouw lijf om iets te vertellen. Het start met emoties die aanwezig zijn die aandacht willen. Als jij die niet voelt of (in veel gevallen) niet wil voelen, dan vindt je lijf een andere manier om duidelijk te maken dat jij ergens naar moet luisteren.

Leverproblemen bijvoorbeeld…het gezegde ‘wat heb je op je lever’ bestaat toch niet voor niets! Spreek jezelf uit…vertel dan wat je op je lever hebt in plaats van het in te slikken.  Last van je longen heeft vaak te maken met verdriet wat niet geuit wordt. Om ‘in gesprek’ te gaan met je longen is voor veel mensen heel vreemd. Het kan echter zo ontzettend veel inzicht geven en ook oplossen. Jouw lijf, je organen weten precies wat er aan de hand is, echt geloof me.

Op dit moment is veel in de media te lezen dat medicatie meer kapot maakt dan goed doet. Ook is bijvoorbeeld onderzocht dat met name kinderen vaak onterecht een diagnose krijgen dat ze astma zouden hebben. In (schrik niet) 50% van de gevallen klopt dit simpelweg niet. Maar wat doen artsen? Kind is benauwd….protocol erbij….luchtwegen dichtgooien voor zeker 1,5 jaar…in de hoop dat het dan ineens ‘over’ is.  Ik heb met mijn jongste zoon zo’n gevecht geleverd met artsen, zeker een jaar lang. Vanuit mijn hart geweten wat er speelt, geen astma in ieder geval, en met verbazing aanzien hoe artsen met het grootste gemak de pufjes met prednison voorschrijven. Benauwdheid…waar wordt je kind zo benauwd van? Wat speelt er in zijn leven? Laatst heb ik voor het eerst een arts gesproken die het met me eens was dat ‘voor de zekerheid’ lang doorgaan met pufjes eigenlijk niets zegt. Je moet ooit weer stoppen, doe je dat dan na 2 jaar of 1 jaar? Is het dan over?

Lieve mensen, luister naar wat je lijf je vertelt en dek niet af, gooi het niet dicht! Voelen wat er is! En heb je daar moeite mee? Maak dan een afspraak met me, ik ga heel graag in gesprek met je én met je lijf om te achterhalen wat het jou wil zeggen.

/door

NU even niet!

Van de week las ik zo’n herkenbaar stukje op Facebook van iemand die schreef het gevoel te hebben zich NU ter plekke je even af willen sluiten voor alles en iedereen…en daar vervolgens niet aan toe komt.

Je moet genieten

Jaren heb ik geworsteld met mijn gevoel van plotselinge irritatie, onrust, niet weten wat ik met mezelf aan moest…liefst even wilde verdwijnen…om me daarna heel schuldig te voelen. En mijn hoofd te laten praten: kom op, zeg, doe ‘s normaal. Wees eens gezellig, geniet gewoon van (noem maar op:) de familie, de bijeenkomst, je werk, de lieve drukke kinderen om je heen. Vooral het moeten genieten is altijd een dingetje geweest voor me, want dat gevoel heb ik niet altijd;  teveel indrukken, prikkels om me heen die ik simpelweg niet kon handelen. Waardoor het genieten simpelweg niet meer lukte.

Wat ik steeds heb gedaan, is op die momenten waarop het juist zo vreselijk nodig was om me even af te sluiten, daar NIET naar te luisteren. Het in te slikken en door te gaan. Terwijl het zo’n belangrijke boodschap is: hallo, jij daar, je gaat best over je grens heen nu, je moet weer even tot jezelf komen, die tijd mag je gerust nemen, dan kun je daarna met meer energie weer door’. Mooie boodschap toch?

Maar waarom zit dat hoofd dan weer zo in de weg? Omdat niet alleen ik, maar heel veel anderen ook, dit zo gewend zijn. Je hoofd is vaak leidend.

In deze (energetisch) veranderende tijd is het juist heel belangrijk om continu contact te maken en te houden met je hart, je gevoel. Wat heb je nodig op dit moment? Je hart heeft altijd het juiste antwoord voor je, vertrouw daarop.

Voel je niet schuldig als je tijd voor jezelf nodig hebt, het is juist zo dat je daarna met fijnere energie weer verder kunt en dat is ook voor mensen in je omgeving prettig!

/door

Spiegeltje…spiegeltje…

Enkele dagen geleden las ik de volgende tekst op Facebook: ‘Wil je je kinderen echt goed helpen en begeleiden, los dan je eigen issues op’.

Ja ho ‘s even, hoor ik je roepen….alsof ik dat niet doe, ondanks mijn eigen issues!! Zeker, ik ben ervan overtuigd dat je dit hartstikke goed doet. Maar de tekst triggert. Want hij raakt in het kader van spiegelgedrag (wat betekent dat anderen een bepaald gedrag vertonen wat een reactie bij jou oproept…wat dan weer iets over jou zegt). Met name kinderen zijn daar heel erg goed in :-). Je kent wel van die dagen dat je niet lekker in je vel zit en dat je kind(eren) dan juist op die dag uitermate vervelend zijn. Jakkes….ook dat nog! Maar wat zeggen jouw kinderen eigenlijk dan tegen jou? Kijk mama of papa, ik zit ook niet lekker in mijn vel, net als jij. Kinderen weten perfect hoe het met jou gaat, ze reageren direct op jouw stemming. En verder dan dat, ze raken delen bij jou aan van vroeger, oude pijn of trauma’s. Mama/papa, kijk eens….dit oud zeer zit er nog bij je, kijk er eens naar. Los het op, want ik hou zoveel van jou. Een kind wat altijd bij je wil zijn, is voor je aan het zorgen, omdat je dat ofwel zelf minder goed doet of je bent het niet gewend dat jouw ouders dat voor jou deden. Het kind pakt deze taak dan als het ware van jou over.

Niet alleen je kinderen spiegelen…dit kan bijvoorbeeld ook voorkomen in je baan.  Een supervervelende collega….die het altijd beter weet… collega’s die jou over het hoofd zien, je voelt je niet serieus genomen…Dan kun je boos worden op die situaties die je ‘overkomen’…maar je kan ook bekijken waarom deze situaties op je pad komen. Heel vaak gaat het om zaken die jij vanuit je jeugd nog steeds tegenkomt. De situaties komen net zo lang voorbij tot je er iets mee gaat doen.

Kijk eens in jouw eigen omgeving en binnen jouw gezin of familie hoe mensen of situaties jou spiegelen. Het zijn niet deze personen of situaties die jou willen belemmeren…zie het als kadootjes om oud zeer en emoties op te mogen lossen.

We zullen altijd situaties of personen tegen komen die ons bepaalde zaken laten zien, de kunst is hoe hiertegen aan te kijken en wat je ermee doet.

/door

Niks aan de hand

Ken je dat? Iemand vraagt hoe het met je gaat. ‘Goed!’ roep jij direct. Tuurlijk, prima, alles helemaal in orde. Ja, beetje druk…dat wel…soms beetje kort lontje…dat wel…maar niks aan de hand, hoor.

Hmm…als je stress ervaart, op welke manier dan ook, is het een heel goed idee om dan eens te luisteren wat het je wil zeggen. In veel gevallen is een hoog stressgehalte een reden van te lang maar doorgaan, hoge eisen stellen aan jezelf, voor een ander willen zorgen en minder goed te luisteren naar wat je echt nodig hebt. En daar ben ik nou op dit moment net niet zo goed in ?  Een administratieve baan, een druk gezin en een prachtige praktijk, moet te doen zijn toch? Ik werk ten slotte ‘maar’ 20 uur als administratieve kracht, heb dan toch nog tijd voor gezin en praktijk? Waar hebben we het over?

Maar ja, dan voel je al een tijdje je hart wat harder kloppen dan normaal, een vervelend, drukkend gevoel. En dat was niet de eerste keer. O jee…toch maar even langs  mijn bioresonantietherapeute. Conclusie: emotioneel uitgeput met het dringende verzoek om enkele activiteiten even ‘on hold’ te zetten om tot rust te komen. Oei…werkelijk? Ja maar….ach joh, zo erg is het toch niet….Ken je die woorden, die je dan zegt om het voor jezelf af te doen als ‘minder belangrijk’?

Je hoofd doet er alles aan om jou te blijven laten doen wat je hoofd gewend is.

Waarom? Omdat je hoofd dat het prettigst vindt..Je hoofd hoeft dan verder nergens bij stil te staan, da’s zo makkelijk…patronen, overtuigingen, gewoontes, dat is wat je hoofd gewend is. Graag zo houden, is de boodschap.

Je hart zegt echter wat anders: He joh, waar ben je toch mee bezig? Waarom doe jij jezelf dit aan? En hoe lang al? Wordt het niet eens tijd om stil te staan bij dit waarom en waar dat stressgevoel vandaan komt? Bekijk jezelf eens in zachtheid in plaats van altijd maar die verbetenheid en het ‘moeten’.

Ja, wat je dan aan je cliënten adviseert, sla je dus voor jezelf voor  het gemak maar even over. Zeg nou zelf, da’s toch een uitermate slecht idee?

Tijd om weer eens te duiken in mijn eigen patronen, gewoontes en te luisteren naar mijn hart die ik wegens drukte toch iets te vaak negeer.

En jij? Luister jij voldoende naar jezelf en wat jouw lichaam jou vertelt?

/door